W postępowaniu karnym często dochodzi do zatrzymań osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa. Przyczyną zatrzymania może być obawa ucieczki lub ukrycia się takiej osoby, obawa zatarcia śladów czy brak możliwości innego ustalenia tożsamości danej osoby. Do zatrzymania może też dojść na żądanie prokuratora, np. po wytypowaniu danej osoby jako podejrzanej, jeśli zachodzi obawa, że ta osoba nie stawi się sama na czynności lub będzie bezprawnie utrudniać postępowanie.
Zatrzymanie zawsze jest zdarzeniem nagłym i nieplanowanym dla osoby zatrzymanej. Warto zatem znać najważniejsze uprawnienia i metodę postępowania, gdy zostanie się zatrzymanym lub gdy zatrzymana zostanie osoba nam bliska.
Do najważniejszych praw osoby zatrzymanej należy prawo do:
– niezwłoczne poinformowania o przyczynie zatrzymania,
– poinformowania o prawie do skorzystania z pomocy adwokata,
– niezwłocznego kontaktu z adwokatem, w tym bezpośrednią z nim rozmowę,
– otrzymania protokołu zatrzymania,
– złożenia oświadczenia co do zatrzymania,
– poinformowania o możliwości skorzystania z pomocy tłumacza,
– pierwszej pomocy medycznej,
– zawiadomienia osoby najbliższej lub pracodawcy o zatrzymaniu,
– złożenia zażalenia na zatrzymanie,
Należy też pamiętać, że okres zatrzymania ma swoje ograniczenia czasowe. Zatrzymanego należy zwolnić po upływie 48 godzin. Czas ten biegnie od chwili faktycznego zatrzymania – ujęcia osoby na gorącym uczynku, wejścia do zajmowanego przez podejrzanego mieszkania itp. Okres ten może być przedłużony o maksymalnie 24 godziny, jeżeli prokurator w przeciągu 48 godzin wystąpi do sądu z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania. Należy też pamiętać, że nie można zatrzymać tej samej osoby po raz drugi na podstawie tych samych dowodów.
Jedynym z ważniejszych – o ile nie najważniejszym – uprawnieniem osoby zatrzymanej jest prawo do powiadomienia o tym fakcie jego obrońcy. Warto zatem wcześniej, mieć zapisany kontakt, nazwisko czy wizytówkę skutecznego adwokata w sprawach karnych. Należy też pamiętać, że adwokata do obrony osoby zatrzymanej może upoważnić – poza nim samym – także inna osoba, w tym jego bliscy. By móc pomóc zatrzymanemu, nie musisz być jednak członkiem jego rodziny. Do obrony osoby pozbawionej wolności, adwokata może ustanowić każdy – sąsiad, przyjaciel, pracodawca, świadek zdarzenia. W momencie gdy zostanie w sprawie ustanowiony obrońca, organy ściągania muszą zawiadomić go o każdej czynności z udziałem zatrzymanego. Odpowiednio wczesne ustanowienie obrońcy pozwoli zatem uniknąć przesłuchania bez obecności i wsparcia zawodowego prawnika. Doświadczony adwokat w sprawach karnych zna realia postępowań z udziałem osób zatrzymanych i wie jak pomóc im w odzyskaniu wolności. To adwokat może też kontaktować się z policją i prokuraturą, by ustalić ewentualne warunki zwolnienia – np. kwoty poręczenia majątkowego.
Nasza Kancelaria specjalizuje się w sprawach karnych. Znamy doskonale realia postępowania z udziałem osób zatrzymanych i wiemy, że w takich sprawach należy działać niezwłocznie. W przypadku zatrzymania jesteśmy do dyspozycji telefonicznej 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, ponieważ wiemy, że w przypadku zatrzymań trzeba działać niestandardowo. Uczestniczymy w każdych czynnościach procesowych, nawet jeżeli będą one wyznaczane w nocy, tak by zagwarantować zatrzymanemu należyte prawo do obrony. Doradzimy mu też jak postępować w tych trudnych i nagłych wypadkach. Adwokat jest strażnikiem praw osoby zatrzymanej, które niestety nie zawsze są przestrzegane. Jeżeli potrzebujesz pomocy w sprawach karnych, w tym w przypadku zatrzymania Ciebie lub osoby bliskiej, skontaktuj się z nami – kontakt.
Kancelaria OWO Adwokaci ma przyjemność zaprosić Państwa na nieodpłatne szkolenie z Umów o Roboty Budowlane.
Podczas półtoragodzinnego szkolenia omówione zostaną wybrane zagadnienia, które najczęściej wzbudzają kontrowersje przy zawieraniu kontraktów budowlanych. Poruszymy m. in. kwestie kar umownych, w tym przede wszystkim kar za nieterminowe wywiązywanie się z prac budowlanych, odbioru robót budowlanych, błędów w dokumentacji przedstawionej przez Inwestora, czy wynagrodzenia Wykonawcy. Szczegółowy Program szkolenia znajduje się poniżej.
Problemy zostały tak wybrane, aby dać Wykonawcy narzędzia i wiedzę, która pozwoli na świadome przeanalizowanie przedstawionej przez Inwestora Umowy. Niezwykle istotne przy zawieraniu umów o roboty budowlane jest zidentyfikowanie obszarów ryzyka, a tym samym zapisów, które powinny być przedmiotem negocjacji pomiędzy stronami procesu budowlanego. Zaprezentowane zostaną typowe postanowienia umowne, które mogą okazać się potencjalnie niebezpieczne dla Wykonawcy. Zaoferujemy również przykładowe rozwiązania, które faktycznie mogą zabezpieczyć interes Wykonawcy.
Szkolenie kierowane jest przede wszystkim do Wykonawców budowlanych, a więc do właścicieli firm budowlanych, czy członków zarządu spółek budowlanych. Tym niemniej jesteśmy przekonani, że szkolenie może również pogłębić wiedzę Inwestorów, Deweloperów, czy innych specjalistów z branży budowlanej.
Szkolenie odbędzie się w dniu 9 maja o godz. 14.00 w Restauracji GODUSZYN w Jeleniej Górze. Przewidywany czas szkolenia to 1,5 h.
Jeżeli są Państwo zainteresowani wzięciem udziału w Szkoleniu prosimy o kontakt: biuro@owo-adwokaci.pl lub pod numerem telefonu: 605 16 75 51.
Z uczestnictwem w Szkoleniu nie wiążą się żadne opłaty.
Program szkolenia:
Zachowek jest instytucją prawa cywilnego, której zadaniem jest ochrona majątkowa osób znajdujących się w najbliższym kręgu spadkodawcy. Z zachowkiem mamy do czynienia zarówno w razie dziedziczenia ustawowego jak i dziedziczenia testamentowego.
Ustawodawca wprowadzając instytucje zachowku do obowiązujących uregulowań prawnych miał na względzie troskę o sprawiedliwy podział schedy spadkowej pomiędzy uprawnionymi do dziedziczenia ustawowego członkami najbliższej rodziny zmarłego. Dodatkowo zachowek ma na celu przeciwdziałanie przekazywania przez spadkodawcę całego swojego majątku poza rodzinę. Z drugiej jednak strony zachowek istotnie ogranicza dowolność w dysponowaniu przez spadkodawcę swoim majątkiem.
Przepisy dot. zachowku możemy odnaleźć w tytule IV Kodeksu Cywilnego w art. 991-1011 k.c. Zgodnie z tymi przepisami:
„zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy, należą się, jeżeli uprawniony jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni – dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach – połowa wartości tego udziału (zachowek). Jeżeli uprawniony nie otrzymał należnego mu zachowku bądź w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny, bądź w postaci powołania do spadku, bądź w postaci zapisu, przysługuje mu przeciwko spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia”.
Analizując art. 991 § 1 k.c. stwierdzić należy, że zachowek przysługuje małżonkowi, zstępnym (czyli każdemu kolejnemu potomkowi tej samej osoby: dziecko, wnuk, prawnuk, praprawnuk itd.) oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy. Uprawnienie to przysługuje wtedy zatem gdy dana osoba dziedziczyłaby w konkretnej sytuacji w trybie typowego dziedziczenia ustawowego. Aby ustalić zatem krąg osób uprawnionych do zachowku, konieczne jest sięgnięcie do regulacji kodeksu cywilnego w zakresie kolejności dziedziczenia.
Przykład: Józef sporządził testament, na mocy którego swoim jedynym dziedzicem testamentowym, powołanym do całego majątku, ustanowił koleżankę Grażynę. Józef zmarł jako wdowiec pozostawiając po sobie syna Artura i córkę Aleksandrę. Rodzice Józefa nadal żyją. Artur ma syna Dominika (wnuczek spadkodawcy). Gdyby nie sporządzony testament, dziedzicami Józefa z ustawy (dziedziczenie ustawowe) byłyby dzieci Józefa- Artur i Aleksandra po ½ części. Zgodnie bowiem z art. 931 § 1 k.c. w pierwszej kolejności powołane są z ustawy do spadku dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek. To właśnie Artur i Aleksandra mają prawo dochodzić o Grażyny zachowku. Uprawnienie do zachowku z całą pewnością nie mają rodzice i wnuczek (zstępny). Mimo bowiem, że art. 991 § 1 k.c. stanowi, że zachowek przysługuje m. in. rodzicom i zstępnym, konieczne jest zbadanie kto w konkretnej sprawie były powołanym do spadku z ustawy.
W większości wypadków zachowek wynosi połowę wartości udziału spadkowego, który przypadłby spadkobiercy przy typowym dziedziczeniu ustawowym. Zachowek natomiast jest większy- bo wynosi dwie trzecie wartości udziału spadkowego, w przypadku małoletnich spadkobierców oraz spadkobierców trwale niezdolnych do pracy.
Przykład: Jan Kowalski sporządził testament, w którym całość swojego majątku przepisał na rzecz córki Joanny (ustanowił ją jednym spadkobiercom testamentowym). Jan w chwili śmierci był wdowcem. Oprócz córki, Jan posiadał jeszcze syna Dawida. W chwili śmierci spadkodawcy, zarówno Joanna jak i Dawid byli pełnoletni i w pełnym zdrowiu. Jan pozostawił po sobie nieruchomość wartą 300.000 zł oraz oszczędności w kwocie 100.000 zł. Jan nie posiadał żadnych długów. W przypadku dziedziczenia ustawowego (czyli dziedziczenia, które miałoby miejsce gdyby Jan nie sporządził testamentu) dzieci odziedziczyłyby spadek po połowie. Zgodnie z przywołanym wyżej przepisem kwota zachowku stanowi połowę udziały spadkowego, który przypadłby spadkobiercy przy dziedziczeniu ustawowym). Gdyby Jan nie sporządził testamentu, Dawid, w wyniku dziedziczenia ustawowego, byłby uprawniony do połowy spadku o równowartości 200.000 zł. Dawid ma zatem roszczenie wobec siostry Joanny o zapłatę zachowku wynoszącego połowę tej kwoty tj. 100.000 zł
Aby móc prawidłowo określić wysokość zachowku konieczne jest zatem ustalenie tzw. substratu zachowku. Substrat zachowku jest to wartość aktywów pomniejszona o długi spadkowe (pasywa). Na substrat zachowku składa się czysty spadek.
Przykład: Ryszard pozostawił po sobie majątek o wartości 100.000 zł. W chwili śmierci miał obowiązek oddać swojemu koledze Henrykowi kwotę 10.000 zł. Substrat zachowku wynosi zatem 90.000 zł (czysta wartość spadku).
Drugim krokiem jest określenie udziału, jaki przypadałby osobie uprawnionej do zachowku, gdyby doszło do dziedziczenia ustawowego.
Przykład: Ryszard pozostawił po sobie trojkę dzieci. Zmarły nigdy nie zawarł związku małżeńskiego. Gdyby doszło do dziedziczenia ustawowego, każde dziecko dziedziczyło by po Ryszardzie po równo, a więc w 1/3.
Trzecim krokiem jest pomnożenie udziały spadkowego przez substrat zachowku a następnie przez 1/2 (w typowej sytuacji) lub 2/3 (małoletni i osoba trwale niezdolna do pracy).
Przykład: Ryszard ustanowił w testamencie córkę Alicję jedynym spadkobiercom. Dorosły syn Ryszarda- Mieczysław ma roszczenie o zapłatę zachowku przeciwko siostrze Alicji w kwocie 15.000 zł (90.000 zł- substrat zachowku- * 1/3 * 1/2).
Co jednak w sytuacji gdyby Ryszard darował na rzecz swojej córki Alicji cały swój majątek przed swoją śmiercią?
Do nierzadkich należy zaliczyć sytuację gdzie spadkodawca rozdysponuje całym swoim majątkiem za swojego życia. W takiej sytuacji jednak osoba uprawniona do zachowku może dochodzić od obdarowanego roszczenia o zachowek w granicach określonych w art. 1000 k.c.
Przykład: Modyfikując przykład wskazany wyżej przyjmijmy, że Ryszard jeszcze za swojego życia darował cały swój majątek córce Alicji. W chwili śmierci spadkodawcy brak było już aktywów spadku. Spadek był natomiast obciążony długiem na rzecz kolegi Henryka. W istocie wysokość zachowku, którego domagać się może syn Mieczysław, jest taka sama jak w powyższym przykładzie. Podstawą jednak wyliczenia schedy spadkowej nie będą aktywa pozostawione po zmarłym (po takowych w ogóle nie ma) a wartość dokonanych darowizn, które zalicza się na poczet spadku, z uwzględnieniem istniejącego długu. Mieczysław ponownie może zatem wystąpić z powództwem przeciwko siostrze Alicji o zapłatę kwoty 15.000 zł
Należy od razu zaznaczyć, że wydziedziczenie w rozumieniu kodeksu cywilnego nie pokrywa się z potocznym rozumieniem instytucji wydziedziczenia. Potocznie bowiem uważa się (nieprawidłowo), że pominięcie kogoś w testamencie równa się z jego wydziedziczeniem.
Przykład: Piotr w chwili śmierci był wdowcem. Pozostawił po sobie córkę i syna. W testamencie stwierdził on, że cały jego majątek ma odziedziczyć syn.
Piotr nie wydziedziczył (przynajmniej z punktu widzenia przepisów kodeksu cywilnego) swojej córki, on jedynie pominął ją w testamencie. Córka może więc domagać się od brata zapłaty zachowku.
Wydziedziczenie nie jest „pominięciem w testamencie” a pozbawieniem prawa do zachowku. Wydziedziczenie jest możliwe gdy potencjalny spadkobierca:
Przyczyny wydziedziczenia powinny wynikać wprost z testamentu.
Przykład: Piotr w chwili śmierci był wdowcem. Pozostawił po sobie córkę i syna. W testamencie stwierdził on, że cały jego majątek ma odziedziczyć syn, córkę natomiast wydziedziczył. Spadkodawca wskazał przy tym w testamencie, że córka przez wiele lat znęcała się nad nim psychicznie i fizycznie. W tym przykładzie córka nie ma prawa do żądania zachowku od swojego brata.
Uwaga: Nie jest możliwe wydziedziczenie osoby której spadkodawca przebaczył.
Jeżeli osoba, która w myśl powyższych uregulowań ma prawo do zachowku, otrzymała od spadkodawcy darowiznę, to taką darowiznę należy zaliczyć na poczet należnego zachowku.
Zachowek jest w istocie roszczeniem o zapłatę, które należy skierować przeciwko spadkobiercy lub obdarowanemu. Jeżeli osoba zobowiązana do zapłaty zachowku odmawia spełnienia świadczenia, konieczne będzie wystąpienie na drogę postępowania sądowego.
Wnosząc pozew o zapłatę zachowku należy się liczyć z obowiązkiem uiszczenia opłaty sądowej. Wysokość tej opłaty wynosi co do zasady 5% dochodzonej kwoty zachowku.
Pozew o zapłatę zachowku należy złożyć do Sądu właściwego ze względu na ostatnie miejsce zwykłego pobytu spadkodawcy, a jeżeli miejsca jego zwykłego pobytu w Polsce nie da się ustalić, przed sąd miejsca, w którym znajduje się majątek spadkowy lub jego część.
Zespół adwokatów z Kancelarii Adwokackiej OWO Adwokaci specjalizuje się w sprawach spadkowych, w tym sprawach o zapłatę zachowku. W razie pytań, zachęcamy do kontaktu.
Spółka z o.o. to spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Jej nazwa wynika z faktu, iż jest to spółka prawa handlowego, której właściciele nie odpowiadają za jej zobowiązania swoim własnym majątkiem, co czyni taką formę prawną funkcjonowania firmy najbezpieczniejszą. Warto bowiem pamiętać, że prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą nie rozróżniamy majątku „firmy” i majątku „prywatnego”. W razie pojawienia się trudności finansowych w JDG jej długi rozciągną się na majątek właściciela. Coraz częściej zatem, przedsiębiorcy decydują się na zakładanie lub przekształcanie firm w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.
Wielu przedsiębiorców nawet nie rozważa działania w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Wynika to jednak zazwyczaj z szeregu mitów budujących przekonanie, iż spółka z o.o. nie jest przeznaczona dla nich. Pora zatem wyjaśnić parę faktów!
Być może zakładając firmę nie liczyłeś nawet, że aż tak się rozkręci. Teraz masz pracowników, majątek, stałych klientów i duże kontrakty. Ale przychodzi kryzys i nie ważne czy to zwykła bessa, spadek popytu czy pandemia na świecie – tracisz płynność finansową. Jak uniknąć ryzyka utraty własnego majątku? Przekształć swoją firmę w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością! Pamiętaj, że wspólnicy spółki nigdy nie odpowiadają swoim majątkiem. Twój dom, samochód czy oszczędności są bezpieczne. W chwili trudności finansowych, spółka może po prostu złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości.
By przekształcić jednoosobową działalność gospodarczą w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, warto skorzystać z pomocy prawnika. Takie przekształcenie trzeba bowiem prawidłowo przeprowadzić i zgłosić do właściwego Sądu rejestrowego. Pomoc adwokata pozwala zatem nie tylko zaoszczędzić czas, ale i pieniądze.
Jedną ze specjalizacji adwokatów z Kancelarii OWO – Adwokaci, jest obsługa prawna spółek prawa handlowego. W tym zakresie udzielamy pomocy przy zakładaniu, przekształcaniu czy likwidacji spółek. Pomagamy również prowadzić bieżącą działalność spółki, przygotowując uchwały czy protokoły zgromadzeń wspólników. Więcej informacji w zakładce – https://owo-adwokaci.pl/obsluga-przedsiebiorcow/
… takie pytanie zadaje sobie każdy, komu została wyrządzona szkoda. Szczególnie jeżeli mimo oczywistego jej zaistnienia, sprawca lub jego ubezpieczyciel nie wypłacili odszkodowania lub wypłacili je w zbyt małej kwocie. Jak dochodzić swoich roszczeń? Jak rozstrzygnąć, czy rozpoczęcie procesu sądowego będzie opłacalne oraz czy w ogóle taki proces zostanie wygrany? W jaki sposób oszacować wysokość odszkodowania? W tego typu przypadkach przyda się pomoc doświadczonego adwokata specjalizującego się w sprawach odszkodowawczych.
Profesjonalna Kancelaria zajmująca się sprawami odszkodowawczymi jest w stanie prawidłowo ocenić opłacalność procesu sądowego. Współpraca opiera się na wstępnej analizie sytuacji prawnej klientów, w celu weryfikacji okoliczność powstania szkody. Podstawą dochodzenia należności jest bowiem ustalenie sprawcy szkody, jego zawinienia czy związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy powstałą szkodą a zachowaniem osoby, która ją wyrządziła. Czasami takie ustalenia mogą wymagać zgromadzenia potrzebnych dowodów i odpowiednio szybkiego ich zabezpieczenia. Doświadczony adwokat będzie wstanie wskazać niezbędne dowody jeszcze przed rozpoczęciem procesu.
To jedno z najtrudniejszych wyzwań procesu. Nikt bowiem nie umie powiedzieć, ile kosztować będzie naprawa pojazdu, remont zalanego mieszkania, wartość spodziewanych upraw czy wysokość nieuzyskanego wskutek wypadku zarobku. W tym celu warto zasięgnąć porady specjalisty z danej dziedziny, który sporządzi kosztorys napraw. Dzięki temu prawidłowo oszacujemy kwotę należnego odszkodowania, tak, by nie żądać zbyt wiele (co może narazić nas na wyższe koszty postępowania), lub zbyt mało (co oczywiście nie będzie zgodne z naszym interesem). Pamiętaj jednak, że koszt sporządzenia tej opinii, może być również pokryty przez ubezpieczyciela w przypadku wygrania procesu!
Proces dochodzenia swoich należności jest złożony i wymaga szeregu czynności. Rozpoczyna się zawsze od zgłoszenia szkody, analizy okoliczności sprawy, zabezpieczenia dowodów i ustalenia podstawy prawnej roszczenia. Następnie – jeśli jest to konieczne – warto zasięgnąć porady specjalisty w celu sporządzenia kosztorysu. Po uzyskaniu informacji, jaka kwota należna jest uprawnionemu, sporządza się wezwanie do zapłaty. W przypadku, dalszej niechęci sprawcy do wypłaty odszkodowania, należy złożyć w sądzie pozew o zapłatę. Proces jest zatem złożony, więc warto skorzystać z pomocy doświadczonej kancelarii.
Jedną ze specjalizacji adwokatów z Kancelarii OWO – Adwokaci, jest reprezentacja klientów w sprawach o zadośćuczynienia i odszkodowania. Prowadzimy sprawy o odszkodowanie na terenie całego Dolnego Śląska w tym Jeleniej Góry, Wrocławia, Świdnicy, Bolesławca, Wałbrzycha, Legnicy, Kłodzka, Zgorzelca czy innych miejscowość – https://owo-adwokaci.pl/specjalizacje/odszkodowania/ Współpracujemy też z kancelarią zdolneodszkodowania.pl
W poprzednim artykule pisaliśmy o tzw. odfrankowieniu kredytu frankowego. Tym razem pochylamy się nad zagadnieniem nieważności umowy kredytowej zaciągniętej we franku szwajcarskim (CHF). Unieważnienie umowy kredytu frankowego jest drugim (obok odfrankowienia) korzystnym rozwiązaniem, na które może liczyć Frankowicz przed Sądem.
Zagadnienie unieważnienia kredytu zaciągniętego we franku szwajcarskim dotyczy zarówno kredytów indeksowanych, jak i kredytów denominowanych. Dokonując bieżącej analizy orzecznictwa pojawiającego się w sprawach frankowych obserwuje się trend wzrostowy rozstrzygnięć sądowych stwierdzających nieważność umowy o kredyt frankowy.
Stwierdzenie przez Sąd nieważności umowy o kredyt frankowy niesie za sobą doniosłe konsekwencje. Najprościej rzecz ujmując, umowę kredytową zawartą z Bankiem uznaje się za niezawartą (traktuje się jako nieistniejącą). W takiej sytuacji strony (Bank i Frankowicz) powinny sobie zwrócić to, co wzajemnie sobie świadczyły. Frankowicz powinien zatem oddać Bankowi kwotę, którą otrzymał od Banku zawierając umowę kredytową (bez odsetek i bez prowizji). Bank z kolei powinien oddać Frankowiczowi kwotę, którą otrzymał od kredytobiorcy w ramach dotychczasowej spłaty kredytu.
Przykład: Bank wypłacił Frankowiczowi w 2008 r. kwotę 900.000 zł. Frankowicz do dnia dzisiejszego wpłacił Bankowi kwotę 300.000 zł. Saldo kredytu, na skutek wzrostu wartości CHF, wynosi aktualnie 1.100.000 zł (mimo regularnych spłat). Na skutek unieważnienia kredytu Frankowicz winien będzie oddać Bankowi kwotę 900.000 zł, a Bank kredytobiorcy kwotę 300.000 zł. Oczywiście te wzajemne roszczenia mogą zostać wzajemnie potrącone. Kredytobiorcy pozostaje zatem de facto dług w wysokości 600.000 zł wobec Banku, zamiast 1.100.000 zł (!), która to kwota nadal może wzrastać wraz ze wzrostem kursu franka szwajcarskiego.
Co istotne – z chwilą unieważnienia kredytu upada zabezpieczenie w postaci hipoteki.
Po zapoznaniu się zarówno z pojęciem unieważnienia kredytu frankowego, jak i pojęciem odfrankowienia umowy kredytowej, można się zastanawiać, które z tych rozwiązań jest korzystniejsze dla kredytobiorcy.
Po pierwsze, stwierdzić należy, że oba rozwiązania są korzystne. Nawet jeżeli Sąd, na skutek wniesienia pozwu o stwierdzenie nieważności umowy, nie uzna żądania o stwierdzenie nieważności umowy kredytowej zaciągniętej we franku szwajcarskim, to i tak istnieje spora szansa, że Sąd odfrankowi kredyt. De facto oznacza to przekształcenie kredytu pierwotnie frankowego w kredyt złotówkowy oprocentowany według LIBOR (kredyt jest złotówkowy, ale w zasadzie z „frankowym” oprocentowaniem). O korzyściach odfrankowienia kredytu możesz przeczytać tutaj.
Unieważnienie umowy oznacza całkowite wyeliminowanie nieuczciwej umowy kredytowej. Jest to rozwiązanie niezwykle korzystne w sytuacji, gdy wpłaciliśmy już do Banku większą kwotę, niż Bank nam pożyczył. Jeżeli jednak okaże się, że kwota naszych dotychczasowych wpłat jest niższa, niż kwota, którą Bank nam wypłacił udzielając kredytu, to Bank będzie się domagał zwrotu różnicy. Potencjalnie więc kredytobiorca będzie miał obowiązek uiszczenia Bankowi różnicy (w naszym przykładzie – kwoty 600.000 zł). Niewykluczone jednak, że roszczenie Banku o zwrot przekazanej kwoty będzie już przedawnione.
Pamiętać jednak należy, że z chwilą stwierdzenia nieważności umowy przez Sąd wykreślona zostanie hipoteka na nieruchomości, która była przedmiotem zabezpieczenia umowy. Kredytobiorca, jeżeli nie dysponuje kwotą niezbędną do spłacenia Banku, może zaciągnąć nowy- złotówkowy- kredyt, aby spłacić Bank. Frankowicz tym samym zostanie uwolniony od niekorzystnego kredytu frankowego.
Decyzję o tym, czy domagać się przed Sądem stwierdzenia nieważności umowy kredytowej zaciągniętej w CHF, czy może domagać się jej odfrankowienia warto podjąć wraz z adwokatem, po dokładnym przeanalizowaniu Twojej konkretnej sprawy.
Sprawy frankowe cechują się wysokim stopniem skomplikowania. Jeżeli posiadasz umowę kredytową waloryzowaną do franka szwajcarskiego warto przekazać ją do przeanalizowania profesjonaliście- adwokatowi. Może się bowiem okazać, ze Twoja umowa zawiera niedozwolone zapisy umowne, które pozwolą na skuteczną walkę z Bankiem w Sądzie. Z naszego doświadczenia wynika, ze większość kredytów zawieranych w CHF w latach 2006-2011 r. zawiera klauzule niedozwolone, co pozwala na „pozbycie” się toksycznego kredytu.
Nasza Kancelaria Adwokacka specjalizuje się w sprawach frankowych. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom Klienta podejmujemy się analizy umów frankowych bezpłatnie. Jeżeli jesteś ciekaw swoich szans w starciu z Bankiem oraz potencjalnych korzyści, które możesz uzyskać w Sądzie, skontaktuj się z nami. Wskażemy, czy Twoja umowa zawiera klauzule niedozwolone, oszacujemy szanse w potyczce z Bankiem oraz przedstawimy korzyści, jakie możesz uzyskać unieważniając kredyt frankowy albo doprowadzając do jego odfrankowienia.
Więcej na ten temat możesz przeczytać tutaj.
Tzw. odfrankowienie kredytu to obok stwierdzenia nieważności całej umowy kredytowej, rozwiązanie, którego mogą się domagać osoby pokrzywdzone przez Banki przy zawieraniu umów kredytowych waloryzowanych do CHF.
Ofrankowienie oznacza sytuację, w której kredyt uznawany do tej pory za zaciągnięty we franku szwajcarskim, będzie traktowany jako zwykły, złotówkowy kredyt hipoteczny. Po odfrankowieniu kredytu, kredytobiorca będzie obowiązany do dalszego spłacania kredytu (de facto złotówkowego), oprocentowanego w oparciu o korzystny wskaźnik referencyjny LIBOR. Po stronie Banku z kolei powstanie obowiązek zwrócenia „nadpłaconych rat”. W niektórych sytuacjach może się okazać nawet, że kredyt jest już spłacony w całości, a Bank będzie musiał zwrócić kredytobiorcy nadwyżkę.
Celem odfrankowienia kredytu należy wystąpić do Sądu z powództwem przeciwko Bankowi. Najczęściej adwokaci frankowiczów w tzw. sprawach frankowych żądają w pierwszej kolejności stwierdzenia nieważności całej umowy kredytowej, a dopiero ewentualnie, (w razie nieuwzględnienia żądania stwierdzenia nieważności przez Sąd) w drugiej kolejności, odfrankowienia umowy kredytowej. Odfrankowienie umowy kredytowej może nastąpić na skutek stwierdzenia przez Sąd abuzywności klauzul waloryzacyjnych (tj. stwierdzenia, że dany zapis w umowie jest niedozwolony). Takie stwierdzenie eliminuje niekorzystne zapisy z całej umowy, na skutek czego kredyt należy traktować od początku jako złotówkowy i to z niskim oprocentowaniem.
Skutkiem odfrankowienia kredytu będzie zasądzenie przez Sąd nadpłaconych Bankowi przez kredytobiorcę rat. Często są to kwoty rzędu od kilkunastu do nawet kilkuset tysięcy złotych. Co więcej, odfrankowienie kredytu oznacza zmniejszenie wysokości przyszłych rat z uwagi na zmniejszenie się salda kredytu. Frankowicz zyskuje zatem na odfrankowieniu podwójnie. Po pierwsze uzyskuje zwrot nadpłaconych rat kredytu, a po drugie znacznie obniża się saldo jego zadłużenia, co bezpośrednio przedkłada się na obniżenie rat kredytu.
Przykładowo może się okazać, że w przypadku kredytu zaciągniętego w 2006 r. w rzeczywistości na kwotę 250.000 zł, kwota nadpłaty wyniesie ok. 50.000 zł, zaś na skutek odfrankowienia saldo zadłużenia wyrażone już w PLN zmniejszy się o ok. 100.000 zł, co daje kredytobiorcy łączną korzyść na poziomie 150.000 zł.
O tym, czym jest stwierdzenie nieważności umowy kredytu, a także czym różni się ono od odfrankwowienia umowy kredytowej, można będzie przeczytać w następnym artykule.
OWO Adwokaci to Kancelaria Adwokacka, która specjalizuje się w tzw. sprawach frankowych. Oferujemy kompleksowe prowadzenie spraw przeciwko Bankom – zarówno w zakresie unieważnienia umów kredytowych, jak i ich odfrankowienia.
W razie wątpliwości związanych ze sprawami frankowymi zapraszamy do Kontaktu.
Zlecenie nam analizy umowy frankowej pod kątem możliwości wystąpienia do Sądu z pozwem przeciwko Bankowi przeprowadzamy BEZPŁATNIE. Celem zlecenia nam darmowej analizy Twojej sprawy skontaktuj się z nami telefonicznie bądź e-mailowo. Dokonamy oceny Twojej umowy, szans na powodzenie w sporze przeciwko Bankowi, a także wyliczymy spodziewane korzyści i koszty związane z postępowaniem.
W jednym z poprzednich artykułów wyjaśnialiśmy ile kosztuje rozwód i jakie konkretnie koszty składają się na całościowe wydatki związane ze sprawą rozwodową. Dziś chcielibyśmy przybliżyć kwestię wysokości honorarium zawodowego pełnomocnika w sprawie o rozwód, a w konkretnie – od czego zależy wysokość wynagrodzenia adwokata w sprawie o rozwód.
Kluczowe kwestie, od wystąpienia których uzależniona jest wysokość wynagrodzenia pełnomocnika w sprawie o rozwód są zasadniczo następujące:
– czy małżonkowie zamierzają rozwieźć się w sposób ugodowy, tj. bez orzekania
o winie, czy też rozwód odbędzie się z orzekaniem o winie
– czy małżonkowie posiadają wspólne małoletnie dzieci, a jeżeli tak, to czy mają wypracowane zasady wychowywania dzieci po rozwodzie, czy też w sprawie rozwodowej pojawi się spór co do władzy rodzicielskiej, miejsca pobytu dzieci, czy też alimentów
– czy w toku sprawy o rozwód mają zostać rozstrzygnięte dodatkowe kwestie takie jak eksmisja jednego z małżonków ze wspólnego miejsca zamieszkania, bądź podział majątku wspólnego.
Wszystkie powyższe okoliczności bezpośrednio wpływają na długość postępowania w sprawie o rozwód, jak również na niezbędną ilość czasu, jaką danej sprawie musi poświęcić adwokat. Oczywistym jest, że im dana sprawa jest bardziej skomplikowana i wielowątkowa, tym większego zaangażowania wymaga ona zarówno od Klienta, jak i pełnomocnika.
Kwota wynagrodzenia adwokata w sprawie o rozwód z orzekaniem o winie jest zatem wyższa, niż ma to miejsce w przypadku rozwodu bez orzekania o winie. W sprawach, w których Sąd bada winę w rozkładzie pożycia małżeńskiego, znacznie poszerza się postępowanie dowodowe. Oznacza to, że adwokat zobowiązany jest przygotować odpowiednie wnioski dowodowe, omówić je z Klientem, a następnie brać aktywnie udział np. w czasie przesłuchania świadków.
Inicjatywa dowodowa jednego z małżonków często wiąże się z tym, że drugi małżonek również, niejako w swojej obronie, składa do Sądu własne wnioski dowodowe, by wykazać swoje racje. Okoliczność ta również wpływa na wydłużenie postępowania sądowego, gdyż powoduje konieczność wymiany dodatkowych pism procesowych pomiędzy stronami, które w imieniu swojego Klienta sporządza adwokat.
Ze zwiększonym nakładem czasu pracy pełnomocnika mamy do czynienia również w sytuacji, w której w toku sprawy rozwodowej sporem objęte są kwestie związane ze wspólnymi małoletnimi dziećmi małżonków, tj. władza rodzicielska, kontakty, czy alimenty. W tego rodzaju postępowaniach, ponownie zwiększa się zakres czynności dowodowych, gdyż najczęściej przeprowadzany jest dowód z opinii Opiniodawczego Zespołu Sądowych Specjalistów. Od zlecenia przez Sąd wykonania takiej opinii do czasu jej faktycznego uzyskania, mija nierzadko kilka miesięcy. Ponadto, po otrzymaniu opinii, każdy z małżonków może składać zastrzeżenia do jej treści, co powoduje konieczność wydania opinii uzupełniającej. W przypadku, gdy w sprawie o rozwód występuje adwokat, to on, po konsultacji z Klientem sporządza wszelkie pisma procesowe dotyczące opinii oraz pozostałych innych dowodów.
Z powyższego wynika zatem, że wysokość wynagrodzenia adwokata w sprawie o rozwód uzależniona jest przede wszystkim od takich okoliczności faktycznych sprawy, które rzeczywiście będą wpływać na długotrwałość i niezbędny nakład merytoryczny pracy adwokata.
Na tak postawione pytanie niestety nie sposób udzielić jednoznacznej, konkretnej odpowiedzi. Przede wszystkim dlatego, że każda sprawa o rozwód jest inna, zaś profesjonalny pełnomocnik nie wyceni swojej usługi zanim nie zapozna się z istotnymi okolicznościami sprawy, o których mowa była powyżej.
Wysokość wynagrodzenia adwokata w sprawie rozwodowej ustalana jest każdorazowo w indywidualnej umowie z Klientem i nie istnieje tutaj żadnego rodzaju odgórna taksa. Co prawda, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, stawka wynagrodzenia adwokata w sprawie o rozwód wynosi 720 zł. Stawka wynikająca z Rozporządzenia jest jednakże stawką minimalną, nie zaś sztywną, niezmienną kwotą. Rzeczywisty nakład pracy adwokata w sprawach rozwodowych jest często znaczny i rozciąga się w czasie na okres czasami kilku lat, dlatego kwota 720 zł całkowicie nie oddaje wartości usługi adwokackiej. Powyższa kwota 720 zł jest jednak o tyle istotna, że w przypadku przegrania sprawy rozwodowej i konieczności zwrotu na rzecz strony wygranej kosztów ustanowienia przez nią pełnomocnika, małżonek, który przegrał, będzie zobowiązany do zwrotu właśnie kwoty 720 zł, jako swoistego ryczałtu.
By jakkolwiek nakreślić wysokość wynagrodzenia adwokata w sprawie o rozwód, można byłoby założyć, że rzeczywiste stawki zaczynają się od kwoty ok. 2.000 zł w sprawach bez orzekania o winie. Im więcej w danej sprawie będzie okoliczności spornych, które wymagać będą intensywnych działań adwokata, tym kwota wynagrodzenia będzie wyższa. Warto również zwrócić uwagę na fakt, że kwota honorarium adwokackiego w sprawie rozwodowej zależna jest od wielkości danego miasta, od ewentualnej konieczności dojazdów pełnomocnika do innej miejscowości, jak również od uznania danego adwokata w środowisku i ilości przyjmowanych przez niego spraw.
W sprawach rozwodowych nie ma obowiązku ustanowienia pełnomocnika, jednakże znaczna część rozwodzących się małżonków decyduje się na zlecenie prowadzenia swojej sprawy specjaliście. Dlaczego?
Przede wszystkim po bo, by ich sprawa była prowadzona w sposób sprawny, merytorycznie poprawny i bez uchybień formalnych, jakie mogą się zdarzyć w przypadku samodzielnego występowania w swojej sprawie.
Podkreślenia wymaga, że sprawy o rozwód są sprawami niezwykle delikatnymi, niejednokrotnie bolesnymi, pełnymi emocji. Mając u boku adwokata, Klient czuje się bezpiecznie, pewnie, a nadto nie obawia się, że zostanie zaskoczony w jakikolwiek sposób w zakresie obowiązującej procedury cywilnej.
Zawodowy pełnomocnik przed sporządzeniem pozwu o rozwód przeprowadza z Klientem osobistą rozmowę, ustala wszelkie niezbędne okoliczności i wyjaśnia Klientowi przebieg całego postępowania, co zdecydowanie poprawia komfort Klienta na sali rozpraw. Niekwestionowaną korzyścią płynącą z ustanowienia adwokata w sprawie rozwodowej, jest również fakt, iż pełnomocnik uczestniczy w rozprawach, które niejednokrotnie trwają po kilka godzin, i to właśnie adwokat w toku całej rozprawy „trzyma rękę na pulsie”. Pełnomocnik w prawidłowy sposób zadaje pytania świadkom, jak również wyjaśnia stanowisko swojego Klienta przed Sądem.
Kancelaria Adwokacka OWO Adwokaci zajmuje się reprezentacją Klientów w sprawach o rozwód wszelkiego rodzaju- zarówno w sprawach rozwodowych z orzekaniem o winie, jak i w rozwodach bez orzekania o winie. Oferujemy kompleksową pomoc prawną w zakresie wszelkich kwestii prawnych związanych z rozwodem, w tym alimentów na dzieci, czy też dalszego postępowania w sprawie o podział majątku wspólnego.
W razie pytań bądź wątpliwości zapraszamy do Kontaktu.
Zobacz więcej: Prawo rodzinne.
Alimenty na dziecko, w świetle obowiązujących przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, są świadczeniem polegającym na dostarczaniu środków utrzymania oraz środków wychowania.
Środki utrzymania są to środki zaspokajające konieczne potrzeby bytowe, takie jak mieszkanie, media, wyżywienie, odzież, lekarstwa. Są to również środki na wykształcenie, realizowanie hobby czy rozwijanie uzdolnień dziecka. Dotyczą one zatem potocznego rozumienia alimentów, gdyż odnoszą się głównie do nakładów finansowych czynionych przez rodziców na dzieci, czyli materialnego aspektu alimentacji.
Środki wychowania są z kolei środkami, za pomocą których zaspokajane są potrzeby związane z wychowaniem dziecka. W tym przypadku mowa o osobistych staraniach rodziców w zakresie wychowania dziecka, wspierania go, wyposażania w niezbędną wiedzę o świecie i społeczeństwie, a także zapewnienie dziecku poczucia bezpieczeństwa, czy przynależności. Środki te muszą być dostosowane do wieku dziecka, jego predyspozycji i potencjału. W przeciwieństwie do stricte materialnych i finansowych środków utrzymania, pod pojęciem środków wychowania rozumiemy wszystko to, co finansami nie jest. Środkiem wychowania jest chociażby przygotowywanie posiłków, sprawowanie opieki, czy odrabianie z dzieckiem lekcji.
Innymi słowy rodzice obowiązani są do dostarczania środków niezbędnych do zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb bytowych dziecka oraz do zapewnienia dziecku właściwego wychowania.
Obowiązek dostarczania środków utrzymania i wychowania obciąża zarówno matkę, jak i ojca dziecka, niezależnie od tego czy dziecko urodziło się w małżeństwie, czy poza nim.
Obowiązek alimentacyjny może przybrać formę świadczenia pieniężnego. Rodzic w takim wypadku wywiązuje się ze swojego obowiązku przekazując dziecku środki finansowe zabezpieczające głównie materialne potrzeby dziecka. Alimenty na dziecko mogą być również świadczone w naturze. Przykładem może tutaj być zapewnienie dziecku koniecznych pomocy naukowych, w tym książek, podręczników, czy poprzez zaspokojenie potrzeb lokalowych dziecka.
W typowych sytuacjach, gdy rodzice dziecka nie tworzą wspólnego gospodarstwa domowego, jeden z rodziców, u którego dziecko ma stałe miejsce pobytu, wywiązuje się ze swojego obowiązku alimentacyjnego przede wszystkim poprzez osobiste starania o utrzymanie i wychowanie dziecka. Osobista opieka nad dzieckiem polega np. na przygotowywaniu posiłków, dbaniu o czystość, pielęgnację w chorobie itp. Drugi z rodziców natomiast wywiązuje się ze swojego obowiązku alimentacyjnego głównie przekazując środki pieniężne. Najczęściej jest to określona kwota, która jest przekazywana miesięcznie.
Zakres świadczeń alimentacyjnych zależny jest od dwóch czynników:
Niestety nie da się jednoznacznie zdefiniować pojęcia „usprawiedliwionych potrzeb dziecka”. Z całą pewnością obowiązkiem rodzica jest zapewnienie dziecku środków na wyżywienie, mieszkanie, leczenie, wykształcenie odpowiadające predyspozycjom dziecka, ale również na zaspokojenie jego potrzeb duchowych czy kulturalnych.
Podkreślenia wymaga, że na zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka, znaczący wpływ będzie miała sytuacja finansowa rodzica. Poziom życia dziecka powinien bowiem odpowiadać poziomowi życia jego rodzica. Uzasadnione potrzeby dziecka będą więc rosnąć wraz ze wzrostem poziomu życia rodziców.
Celem zobrazowania powyższego mechanizmu, wskazać należy, że jeżeli rodzice dziecka osiągają dochody na poziomie minimalnego wynagrodzenia, należy się spodziewać, że świadczenie alimentacyjne sprowadzi się do zaspokojenia podstawowych potrzeb bytowych i w praktyce nie przekroczy ono kilkuset złotych. W przypadku, gdy stopa życiowa rodziców jest na wyższym poziomie, świadczenie alimentacyjne będzie nakierowane nie tylko na zaspokojenie pewnego minimum egzystencjalnego, ale również na zaspokojenie potrzeb wyższych takich jak pasje dziecka, uczestnictwo w zajęciach dodatkowych, rozrywka czy kultura. Jeżeli zatem rodzice osiągają wysokie wynagrodzenie, można się spodziewać, że sąd uzna za usprawiedliwione potrzeby dziecka nawet takie wydatki, jak prywatne lekcje tańca, zakup pianina, wyposażenie dziecka w profesjonalny sprzęt narciarski itp. Alimenty na dziecko mogą zatem kształtować się na poziomie kilku, a w skrajnych przypadkach nawet kilkunastu tysięcy złoty. Usprawiedliwione potrzeby dziecka to zatem nie tylko potrzeby podstawowe, ale w pewnych przypadkach są to również potrzeby wręcz luksusowe.
W aspekcie zarobkowych i finansowych możliwości rodzica, podkreślenia wymaga, że nie zawsze bierze się pod uwagę wyłącznie realnie uzyskiwane dochody rodzica obowiązanego do świadczenia alimentacyjnego. Sąd ustala bowiem nie tylko jakie dochody uzyskuje rodzic zobowiązany do alimentacji, ale bada również, czy uzyskiwane wynagrodzenie odpowiada jego zdolnościom czy wykształceniu. Jeżeli zatem rodzic obowiązany do płacenia alimentów nie podejmuje żadnej pracy, mimo iż na rynku pracy jest zapotrzebowanie na osoby z jego umiejętnościami, albo uzyskuje on niskie wynagrodzenie, nieodpowiadające jego wykształceniu, doświadczeniu, czy kompetencjom, Sąd nie poprzestanie wyłącznie na ustaleniu jego rzeczywistych dochodów. Ustalając zakres obowiązku alimentacyjnego, Sąd odwoła się nie do wysokości aktualnie uzyskiwanego wynagrodzenia, ale do wynagrodzenia, które rodzic powinien lub mógłby osiągać dokładając należytej staranności w wyborze pracy odpowiadającej jego kwalifikacjom.
Pozew o alimenty na dziecko albo pozew o podwyższenie kwoty alimentów składa osoba uprawniona, jeżeli osiągnęła już pełnoletniość. Jeżeli natomiast dziecko jest niepełnoletnie to pozew w jego imieniu składa jego przedstawiciel ustawowy (np. rodzic w imieniu dziecka). Pozew może również złożyć adwokat.
Co do zasady powództwo wytacza się przed Sądem, w którego okręgu pozwany (a więc rodzic obowiązany do świadczenia alimentacyjnego) ma miejsce zamieszkania. Jednakże, w sprawie o alimenty można złożyć pozew w Sądzie miejsca zamieszkania osoby uprawnionej (dziecka).
Sprawy o alimenty są zwolnione od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Składając zatem pozew o zasądzenie alimentów albo pozew o podwyższenie świadczenia alimentacyjnego, nie będziemy mieli obowiązku uiszczenia opłaty od pozwu.
Jeżeli zdecydujemy się zlecić poprowadzenie sprawy o alimenty adwokatowi, to jego wynagrodzenie ustala się indywidualnie w umowie zawartej pomiędzy adwokatem a klientem. Wynagrodzenie adwokata zależy od poziomu trudności sprawy, wymaganego nakładu pracy oraz wysokości dochodzonych alimentów
O tym czy warto powierzyć sprawę o alimenty doświadczonemu adwokatowi napiszemy w kolejnym wpisie.
***
Kancelaria Adwokacka OWO Adwokaci, zakres usług: prawo rodzinne- alimenty
Ile kosztuje rozwód? Wysokość kosztów, jakie wiążą się z postępowaniem w sprawie o rozwód, zależy od szeregu indywidualnych okoliczności, potrzeb i wyborów, jakich mogą dokonać osoby zainteresowane zainicjowaniem takiego postępowania. Na wydatki związane z wytoczeniem sprawy o rozwód składają się bowiem koszty niezbędne, które częściowo są stałe (np. opłata sądowa od pozwu), jak również koszty dodatkowe, które zależne są od woli danej osoby (np. wynagrodzenie dla zawodowego pełnomocnika).
Podstawowy koszt w sprawie o rozwód, to konieczność wniesienia opłaty sądowej od pozwu w wysokości 600 zł. Opłata ta jest stała i uiszcza się ją w drodze przelewu bankowego na rachunek właściwego Sądu Okręgowego, dołączając do pozwu potwierdzenie jej dokonania, bądź w kasie Sądu należy zakupić znak opłaty sądowej, który naklejany jest na pozew.
W przypadku, gdy w małżeństwie nie ma wspólnych małoletnich dzieci, do pozwu należy dołączyć wyłącznie odpis skrócony aktu małżeństwa małżonków, którego koszt uzyskania z Urzędu Stanu Cywilnego wynosi 22 zł. W sytuacji, gdy małżonkowie posiadają dzieci, do pozwu należy dołączyć odpisy skrócone urodzenia każdego z dzieci – uzyskanie ich to również wydatek 22 zł.
W sytuacji, w której małżonkowie posiadają wspólne małoletnie dzieci, Sąd może przeprowadzić dowód z opinii Opiniodawczego Zespołu Sądowych Specjalistów. Dowód ten ma dostarczyć Sądowi wiedzy m.in. w zakresie predyspozycji rodzicielskich każdego z małżonków co do wychowywania wspólnych dzieci, jak również ustalenia ewentualnych preferencji dzieci co do postrzegania jednego z rodziców, jako tzw. rodzica pierwszoplanowego. Koszt sporządzenia opinii przez OZSS to kwota od ok. 500 zł do 1.000 zł.
Najważniejszym dodatkowym kosztem, jaki wiąże się z postępowaniem w sprawie o rozwód, jest koszt wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika, któremu zlecane jest prowadzenie sprawy o rozwód. Wysokość tego wynagrodzenia uzależniona jest m.in. od stopnia skomplikowania sprawy, a co za tym idzie, niezbędnego zaangażowania merytorycznego
i czasowego pełnomocnika.
Wynagrodzenie adwokata, bądź radcy prawnego w sprawach rozwodowych ustalane jest indywidualnie z każdym klientem, dlatego też nie ma możliwości wskazania konkretnej kwoty, jaką na ten cel należy przeznaczyć. W przypadku rozwodów bez orzekania o winie, gdzie małżonkowie nie posiadają wspólnych dzieci i zależy im na sprawnym przeprowadzeniu procesu, honorarium pełnomocnika wynosić może od ok. 2.000 zł. W przypadku spraw zawiłych, wielowątkowych, gdzie adwokat zobowiązany jest do podejmowania szeregu czynności procesowych i pozaprocesowych, wynagrodzenie ustalane jest na odpowiednio wyższym poziomie. Ustanowienie pełnomocnika wiąże się z koniecznością uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, przy czym samego faktycznego opłacenia tego wydatku dokonują zwykle w imieniu swoich klientów ich pełnomocnicy.
Dodatkowym kosztem w sprawie o rozwód może być również koszt sporządzenia tłumaczeń określonych dokumentów z języka obcego na język polski. Powołany przez Sąd tłumacz przysięgły dokonuje za wynagrodzeniem np. tłumaczenia dokumentów, z których wynika wysokość zarobków małżonka zobowiązanego do uiszczania alimentów na dzieci, który to małżonek pracuje za granicą. Wysokość tych kosztów uzależniona jest od ilości dokumentów, jakie należy przetłumaczyć, przy czym są to kwoty rzędu około kilkuset złotych.
W toku sprawy o rozwód niejednokrotnie Sąd wydaje rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosków o zabezpieczenie roszczenia, np. zabezpieczenie alimentów na rzecz dzieci w toku postępowania. Od postanowień wydanych przez Sąd w ramach zabezpieczenia przysługuje zażalenie, przy czym wcześniej należy zwrócić się do Sądu z wnioskiem o uzasadnienie takiego postanowienia. Wniosek o uzasadnienie wiąże się z koniecznością uiszczenia opłaty sądowej w wysokości 100 zł, która następnie zaliczana jest na poczet opłaty sądowej od zażalenia.
Do dodatkowych kosztów zaliczyć należy również i te, które co prawda nie są ponoszone przez żadną ze stron na początku postępowania, ani w jego trakcie, ale o których Sąd orzeka w wyroku kończącym postępowanie w sprawie. W przypadku bowiem, gdy w toku sprawy o rozwód Sąd orzekał o takich kwestiach, jak: eksmisja jednego z małżonków, podział majątku wspólnego, czy też alimenty na rzecz jednego z małżonków, koszty związane z tymi rozstrzygnięciami zostaną zamieszczone dopiero w wyroku rozwodowym. W przypadku orzeczenia eksmisji, dodatkowym kosztem, o którym rozstrzygnie Sąd będzie opłata od pozwu o eksmisję, tj. 200 zł, zaś w przypadku podziału majątku opłata wynosić będzie 1.000 zł, a jeżeli wniosek zawierał zgodny projekt podziału majątku wspólnego, opłata wyniesie 300 zł.
W sprawie o rozwód, jak w każdej sprawie cywilnej, zasadą jest, że koszty ponosi strona przegrywająca proces. Gdy jeden z małżonków zostanie zatem uznany w wyroku za wyłącznie winnego rozkładu pożycia małżeńskiego, będzie on zobowiązany zwrócić drugiemu małżonkowi wszystkie niezbędne koszty postępowania. W sytuacji, gdy rozwód orzekany jest z winy obu małżonków, koszty postępowania co do zasady winny zostać rozłożone po połowie.
Istotne jest, że w przypadku orzeczenia rozwodu bez orzekania o winie, Sąd zwróci powodowi połowę uiszczonej opłaty od pozwu, tj. 300 zł, zaś połowę pozostałej części opłaty, tj. 150 zł, pozwany małżonek będzie zobowiązany zwrócić małżonkowi, który złożył pozew.
Podkreślić jednak należy, że rozliczenie kosztów postępowania następuje dopiero w orzeczeniu kończącym, tj. w wyroku rozwodowym. Oznacza to, że zarówno koszt opłaty od pozwu, jak również koszt ewentualnych zaliczek na poczet opinii OZSS, poniesie początkowo ten z małżonków, który złożył do Sądu pozew, bądź który wnioskował o przeprowadzenie danego dowodu. Co prawda koszt zaliczek na opinie OZSS, bądź jakichkolwiek innych dowodów, których przeprowadzenie wiąże się z poniesieniem określonych kosztów, Sąd może rozłożyć na oboje małżonków, jako że oboje za pośrednictwem tych dowodów zamierzają dowodzić swoich racji.
W sprawie o rozwód istnieje możliwość złożenia do Sądu wniosku o zwolnienie od ponoszenia kosztów sądowych w całości bądź w części, jak również wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Sądem rzeczowo właściwym do rozpoznawania spraw o rozwód jest Sąd Okręgowy, w którego okręgu małżonkowie mieli ostatnie miejsce zamieszkania, jeżeli choć jedno z nich w okręgu tym jeszcze ma miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze będzie sądem właściwym dla sprawy rozwodowej małżonków zamieszkujących na terenie Jeleniej Góry, Kamiennej Góry, Bolesławca, Lubania, Lwówka Śląskiego, Zgorzelca oraz pomniejszych miejscowości znajdujących się w pobliżu tych miast.
Kancelaria Adwokacka OWO Adwokaci prowadzi sprawy z zakresu prawa rodzinnego, w tym także sprawy o rozwód.
W razie pytań bądź wątpliwości zapraszamy do Kontaktu.
Zobacz więcej: Sprawa rozwodowa.
OWO Adwokaci 2024.
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Projekt i wykonanie: Proformat
OWO Adwokaci
Pl. Ks. Wyszyńskiego 52/16
58-500 Jelenia Góra
